De volgende keer

Ik heb hoogtevrees. V. niet. Drie dagen geleden stond hij op de top van de Cho Oyu, in de buurt van de Mount Everest, met 1 been in Tibet en 1 been in Nepal (de grens loopt over de 8201 meter hoge kruin).
V. is verslaafd aan klimmen.
Hij is ook al meer dan tien jaar mijn tandarts, iemand die het composiet van vlaksvullingen aanmaakt met handen die vaak de kwetsuren vertonen van ongerijmde klauterpartijen. Ik heb ‘m al zovele malen een mooie druk van TIBET beloofd, dat het een running gag is geworden.
‘Boekje vergeten zeker?’
‘Och hemel ja. Maar de volgende keer…’

Maar gisteren las S. een berichtje van Teletekst.
‘Is dat niet jouw tandarts, Dennis Verhoeve?’
Touw gebroken tijdens de afdaling. Geen hoop meer.
‘We zijn begonnen aan een trieste aftocht naar huis,’ lees ik vandaag op de website van zijn expeditie.
En ik denk: Kapitein, we moeten daarheen!
Maar eens moet je kiezen tussen fictie en werkelijkheid, en als je voor het laatste kiest, en dat moet je doen, dan doet het pijn.