vrijdag 6 juni 2008

Een zweem van schaamte



Eerlijk is eerlijk, ik vind die beeldjes van Leblon nogal onweerstaanbaar, maar Sigmund Freud behoedde me voor een tomeloze aankoop van Kuifjes in kunsthars. Ik heb er eentje - het GEBROKEN OOR-diorama (uit 1993). ‘Ben je daar niet een beetje te oud voor?’ vroeg S. lichtelijk bezorgd. En dat had ze toen niet moeten zeggen. Hoe ouder ik word, hoe vaker een schrijnende luciditeit zich aandient: zie mezelf nou eens zitten, bijna vijftig inmiddels, in een huis bomvol stripboekjes en verwante prullaria... Want hoeveel gewichtige essays er ook geschreven worden door humorloze Fransozen die het belang van Hergé drie lijnen dik onderstrepen, voor de zweem van infantiliteit die over de collectie hangt, heb ik mijn ogen nooit helemaal kunnen sluiten. Leblons beeldjes zijn in die zin een onwelgevallige eye-opener: kinderachtig door het platte figuratieve. Het is kunst voor kleuters. Maar toch…*

*) ‘Het verlies van schaamte is het eerste teken van geesteszwakte.’ Sigmund Freud